adımlarım yavaş, parmak ucunda ve şeytani. ışık insanların bedenlerinden geçebiliyor, gösterebiliyordu içindekileri. adama doğru yaklaştım, oldukça karanlıktı. orkestra biraz daha sessizleşmişti. hiç bir yere gelememiş bir insanın beynindeki iğrenç cümlelerle karşımda duruyordu adam. ben yavaş ve çizikli tahta zemindeki çiziklere basarak yürümeye devam ediyordum. güzel bir gitar kasasının içine yerleştirdiği bardakları doldurmaya başladı. bunu o kadar kendinden emin yapıyordu ki, onun gölgesinin içine sığabilecek kadar küçülmeye başlamıştım. beyaz dantel işlemeli çoraplarım, ayaklarımın üşümesini engelleyemez oldu artık. ilk başta absürd komedi için sahneye çıkmışken, şimdi bir çok insanın gölgesini büyük gören, ve kendi gölgesinin kıymetini bilen ufak bir kız çocuğu oldum.