küfür etmenin beni rahatlattığı günlerdeyiz. "kerhaneci çocuğu" diye bir küfür duydum bugün. Çok hoş değil mi, "keraneci çocuğu"? Ve bazı insanlara o kadar yakıştığını gördüm ki. Anons sesi veriliyor yine, lan bu mikrofonun sesi tuvalete kadar niye geliyor? Her neyse ne diyordum, keraneci çocuğundaydık en son. Bugün bir keranecinin arkasını temizledik, e çünkü içine sıçılası bir iyi niyetimiz var. Bu kadar küfürlü yazdığım için kendimden tiksindim şuan. Şu sıralar yanımda her zaman görebileceğiniz esmer çocuk sinirlendiğinde ve hatta sinirlenmediği zamanlarda da küfreden biri. Ki sinirliyken güzel küfrediyor. Bana küfür hiç yakışmıyor mesela. Küfredemiyorum. Sigara içişimde çok komik. İçemiyorum lan. Olsun.
bazen kendime şaşırıyorum bende, istemsiz bir mekanizma sinirli veya içinden çıkılmaz bir durum olduğunda beni ele geçirip en mantıklı şeyi yapıyor. En azından sadece yüzsüz diyorlardır, bir de çirkef yüzsüz olmak var. Her neyse. Bir adam sadece yazılarımdan kendine pay çıkarmak için bana yanaşıyor. Ve adamlardan tiksiniyorum. Oyunculuk konusunda beni geçiyor insanlar, bu hoşuma gidiyor. Şizofren miyim acaba? Neden hep şizofreniye bağlıyoruz ki hemen, her ruh sağlığı yerinde olmayan şizofren mi olmalı değişik bir adı vardır belki bunun daha afilidir misal.
hayatımı güzelleştiren ve bir o kadar da canımı acıtan sihirli yüzüğümü yanımda gezdiriyorum her gün. Nerden çıktı şimdi bu? Keraneci çocuğu diyordum en son. Her şey birbirine karışıyor beynimde. Olaylar cümleler bakışlar.. Çok sevdiğim bir dostum antidepresanlarına geri dönmüş. Bir fırt versene ya da bir tur döneyim falan diyorum. Guzel kafası varmış. Benimle psikologa gelsene dedim ona bugün, adama kafayı yedirtebilecek olduğumu bildiği için tepki veremedi o an. Psikologluk garip meslek doğrusu. Klozete oturmak gibi. Kolay gelsin psikologlara.